Little Big Horn 1876, Historyczne Bitwy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Generał Custer pozostanie na zawsze wzorem
dla każdego kawalerzysty . Kiedy bitwa nad
Little Big Horn zostanie przeanalizowana bez
emocji, okaże się , że zrobił on właśnie to,
co powinen zrobić.
Gen.George B.Mc Ciellan
Poznaj fakty i pisz. jak było
George Forsyth
Pewne wydarzenia historyczne są rzeczami
aktualnymi , bo dalej się nimi przejmujemy.
Między aktualnością a wiecznością istnieje
ścisły związek,
Krzysztow Kąkolewski
HISTORYCZNE BITWY
GRZEGORZ SWOBODA
LITTLE BIG HORN
1876
Dom Wydawniczy Bellona
Warszawa 1998
OD AUTORA
Rząd USA stosuje politykę segregacji rasowej wobec
rdzennych Amerykanów i zamyka ich w rezerwatach,
wskutek czego żyją w chronicznej biedzie i zacofaniu.
Z odpowiedzi Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej na raport
departamentu stanu USA, krytykujący stan praw człowieka w Chi
nach (marzec 1996 r.)
Custer nad Little Big Horn? Czy warto poświęcać temu osobną
książkę? Przecież wszyscy świetnie znają tę historię. Oto garść
cytatów z najnowszej dostępnej literatury.
„W czerwcu 1876 r. potężne oddziały armii amerykańskiej zostały
wysłane do południowo-wschodniej Montany, aby spacyfikować
Siuksów i Czejenów. Najważniejszym oddziałem w kampanii był
siódmy pluton [!] kawalerii
1
.
„Setki białych tratowały świętą ziemię Siuksów, zapominając
o układzie, który wyraźnie mówił, że tereny Dakoty będą należały
do Indian «tak długo, jak będzie rosła trawa i będą płynęły rzeki»
[...] Szalony Koń i Siedzący Byk wezwali wodzów Siuksów i sprzy
mierzonych Czejenów na naradę. Zdecydowali rozbić obóz w dolinie
Little Big Horn i odpierać ataki, nawet gdyby mieli zginąć”
2
.
„Nastąpiło zgromadzenie wojsk amerykańskich nad rzeką Big
Horn u ujścia potoku Little Big Horn. Tu wojownicy Sioux dokonali
pogromu wojsk amerykańskich. Amerykańscy żołnierze zostali
wycięci, a garstka z nich ocalała tylko dzięki korzystnemu zbiegowi
okoliczności. Jednakże dobrze umocniony [!] obóz wojowników
Sioux już wkrótce uległ silnym oddziałom federalnym...”
3
.
1
USA — zachód. Praktyczny przewodnik
, Bielsko-Biała 1994, s. 221.
2
Wielkie zagadki przeszłości. Eksperci ujawniają kulisy wydarzeń historycznych,
Warszawa 1996, s. 406.
3
E. Nowicka, l. Rusinowa,
Wigwamy, rezerwaty, slumsy
, Warszawa 1988, s.
228.
„Elitarna jednostka, Siódma Kawaleryjska [!], pod dowództwem płka
Custera, zaprawiona w boju i przeznaczona specjalnie do zabijania
Indian, została doszczętnie wybita [!] przez połączone siły Siuksów
i Czejenów w bitwie pod [!] Little Big Horn”
4
.
„Oddział Custera był pierwszym, który zjawił się w Little Bighorn
Valley [!]. Nie czekając na posiłki, dowódca poprowadził żołnierzy
na indiańską wioskę nad rzeką Little Bighorn, uchodzącą za najwięk
sze osiedle Indian na obszarze Wielkich Równin. Kiedy część jego
ludzi ruszyła w pościg za uciekającymi kobietami i dziećmi, 2000
wojowników otoczyło kotlinę, odcinającą oddziałowi drogę ucieczki.
Żołnierze zsiedli z koni i próbowali strzelając utorować sobie drogę,
jednak wkrótce zostali pokonani. Jednocześnie został zlikwidowany
posterunek dowodzenia [!] Custera na pobliskim wzgórzu [...] Jedynie
Custer zdołał wyjść żywy [!]
5
.
„Custer miał przy sobie pisemny rozkaz, aby wyprzedzić kolumnę,
przeprowadzić zwiad i zlokalizować indiańskie stanowiska nad Little
Big Horn [...] Prowadził swe oddziały do celu z niebezpieczną
prędkością, jadąc nawet nocami, co doprowadziło łudzi i konie do
skrajnego wyczerpania. Na miejsce dotarł 22 czerwca i do 27
czerwca miał czekać na przybycie pozostałych wojsk. Zakładano, że
Indianie zaczną w popłochu uciekać, stając się łatwym celem dla
strzelców [...] Custer odkomenderował jedną kompanię do ochrony
wolno jadącego pociągu towarowego [!]... Zignorował rozkazy— miał
czekać na połączone natarcie przewidziane na 27 czerwca... Custer
absolutnie nie nadawał się na oficera kawalerii, był bowiem próżny,
brakowało mu rozsądku i lubił brawurę. Nigdy nie zdradzał jakich
kolwiek talentów militarnych ani przywódczych [...] Siedząc w siodle
przyjmował bohaterską postawę. Wzniósł swoją szablę w zwyczajo
wym geście rozpoczynającym atak i skierował żołnierzy na zgubne
spotkanie z Indianami [...] Batalion Reno rozproszył się w panice.
Tuzin tych, którzy zostali w tyle, rozproszył się później [...] Benteen
wycofał się w stronę pociągu towarowego [...] Custer ze sztabem
wyruszył na rekonesans w dół rzeki. Indianie szybko odkryli
stanowiska kawalerzystów i zaatakowali. Gdy Custer po krótkim
zwiadzie powrócił na wzgórze, mogło dołączyć do niego tylko 20
ludzi. Kilku ludzi prawdopodobnie wysłano, aby sprowadzili pomoc,
15 innych zginęło w wąwozie, próbując ratować się ucieczką na
4
J. Gąssowski,
Indianie Ameryki Północnej,
Warszawa 1996, s. 166.
5
USA
—
zachód,
s. 222.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]